«ماتیو» و «توما» به فاصله‌ی دو سال از هم پا به دنیا می‌گذارند و هر دو معلول ذهنی– جسمی هستند. ژان لویی فورنیه در این کتاب، روایت زندگی خود و دو پسرش را بیان می‌کند. نویسنده افکار و ذهنیّات این پدر را به‌زیبایی به تصویر می‌کشد و داستان تأثیرگذار تلاش‌ها و مشکلاتش را روایت می‌کند؛ درحالی‌که سعی دارد تا زندگی بهتری برای فرزندانش بسازد.